Bugün senin için buradayım.
Bu mektup sana ,bana ,ona..
"Nasılsın ?"
Hep sen dinledin biliyorum. Tam konuşacakken kelimeler ağzında yumruk yumruk oldu onu da biliyorum.
"Gerçi kime neyi anlatacağım ? " dediğini de duydum.
Anlattığım kadar değil karşımdakinin anladığı kadar bütün olay.
Evet durum bu ve bu hep böyleydi. Lakin bir saatten sonra karşındaki seni anlamış, anlamamış amaannn başlarım böyle işe ! diyor insan.
Dinlese yeterdi aslında..
İyi dinlese..
Belki de asıl mesele budur Sermest.
Dinlememek !
Arif'i, Mualla'yı, Şadiye'yi dinlemiyor çünkü o insan kendini de dinlemiyor.
Kendisiyle baş başa kalmıyor, kendisiyle vakit geçirmiyor, içini bilmiyor.
İçindekileri dinleyecek kadar cesur değil. Söyleyeceklerinden korkuyor. Evet.. Tam olarak bu.
İçine küs çünkü bu insan, gerçeklere küs.
Çünkü iç ses gerçektir. İçsesini dinle ! Bir bak bakalım ne diyor ?
Kaç senedir seninle birlikte bu ruh , insan bir sormaz mı kendine " Nasılsın Ruhum" diye ?
Yapma. Hadi ama.
Dinle onu.
Sadece dinle.
Dinle ki anlayasın. Dinle ki barışasın kendinle.
El beziyle ekmek kırıntılarını siler gibi yargılarını da siler gibi yap.
Ama silme ! Onlar sana lazım Sermestçiğim. Çünkü yargılarını da dinleyeceksin.
Neden- sonuç ilişkisi kuracaksın, sorgulayacaksın, düşüneceksin.
Sonra bir bakmışsın; Elinde kalan yargıların çok değerli.
Sonra bir bakmışsın; Kendini meğer ne kadar güzel dinlemişsin.
Arif dinlese ne olur, Mualla dinlese ne olur. Ben dinlerim kendimi dediğin an iş bitmiştir.
Bir bakmışsın kendinle barışmışsın.
Ve kendinle barıştığın an, herkesle barışırsın.
Bunu sakın unutma Sermest :)
Hadi görüşürüz..
İyi Bak Ruhuna..
